Po Aurorę!

Evanlyn

Evanlyn siedziała w komnacie i przeglądała swoje zioła. Wybrała parę liści i wrzuciła je do wody. Wzięła kubek i wyszła z komnaty.
Podbiegła do Ellenai. Widząc, że rozmawia z Marią, zawahała się, ale podeszła.
-Przepraszam, że przeszkadzam, ale mam coś, co mogło by ci pomóc. - uśmiechnęła się do Ellenai i podała jej kubek z parującym napojem.

Atim · Gość

- Mario, może ja mogę ci pomóc - powiedział Dorian, który właśnie przed chwilą orbitował na pokład. - Chodź tutaj - wziął królową za rękę i obydwoje poszli na rufę.
Tam, na deskach podłogi, mag nakreślił na okręgu jakieś tajemnicze symbole (ﻕ٭ټټێڱڱێﻸﻶﻶ), a w środku okręgu umieścił jeden znak (סּ).
Przyłóż palec do tego koła - powiedział Dorian poważnie.
Maria uczyniła to i aż odskoczyła, gdy cały okręg zaczął świecić. Powoli, gdy światło zniknęło, wewnątrz סּ zaczął pojawiać się obraz. Przy pomocy magii, królowa poznała przebieg wyprawy, zanim dołączyła do przyjaciół. Widziała, co stało się z Aurorą. Gdy symbole zniknęły, Maria stanęła przy sterze i popatrzyła w dal...

Delimorn

Widząc lekkie zamieszanie na pokładzie Kinga postanowiła przemknąć do swojej koi. Będąc wśród wielu osób zawsze czuła się trochę obco i niesowojo, bo przyzywyczajona była do życia w odosobnieniu. Gdy położyła się na plecach, poczuła ostry ból.
- Więc rany nadal się nie zagoiły... - pomyślała z goryczą, przewracając się na bok. Ponieważ w nocy długo rozmyślała, oczy mimowolnie jej się zamknęły.
We śnie zobaczyła swoją siostrę, która stała przed jej domem i uśmiechała się. Nagle dom zamienił się w salę tortur, w której chłostana była podczas niewoli. Widziała jak siostra cierpi będąc biczowana.
Obudziła się drżąc.
- Muszę sobie to wszystko przemyśleć... - postanowiła, wychodząc na pokład.
Zobaczyła królową Marię, która rozmyślała. Na jej twarzy widać było cierpienie. Kinga czuła, że chodzi o Aurorę, słyszała jak królowa o nią wypytywała. Dziewczyna nie potrafiła jednak jej pocieszyć, wciąż była oszołomiona koszmarem, jednak widok morza uspokajał ją.
- To tylko sen....

Elladan

Kiedy usłyszał pytanie Sonei zamyślił się. Nie mógł ot, tak sobie o tym mówić. Chyba potrzebował przygotowania. Stanowczo go potrzebował. Przełknął ślinę i powiedział:

- Ja... Opowiem o tym później, nie martw się dowiesz się tego. Ale nie teraz. - to powiedziawszy, Evral poszedł do swojej kajuty. Otworzył drzwi, już chciał się rzucić na łóżko i zasnąć, gdy wtem zobaczył kogoś, kto stał przed nim...

Risate

Evral był wyraźnie zmieszany. W końcu się zebrał i odpowiedział.
- Ja... Opowiem o tym później, nie martw się dowiesz się tego. Ale nie teraz. - I wyszedł nim Sonea zdążyła cokolwiek powiedzieć.
~ Spokojnie. Przecież ci mówiłam, że nic na siłę. Domyślam się, że to dla ciebie trudne, a ja przecież nie muszę tego wiedzieć. - Odpowiedziała jej cisza, ale wiedziała, że Evral to usłyszał. Musiał, telepatia mentalna nigdy nie zawodziła.

Ellenai

Gdy Ellenai rozmawiała z Marią, w pewnej chwli podeszła do niej Evanlyn z parującym kubkiem w ręku i powiedziała:
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale mam coś, co mogłoby ci pomóc.
Ellenai uśmiechnęła się do dziewczyny i już miała jej odpowiedzieć, gdy usłyszała pytanie Marii. Już miała zacząć opowiadać, gdy podszedł do nich Dorian i rzekł:
- Mario, może ja mogę ci pomóc Chodź tutaj - i zabrał ją na bok. Zostawszy sama z Evanlyn, Ellenai wzięła do niej kubek. Napój pachniał przyjemnie.
- Dziękuję, ale co to jest? - spytała.

Evanlyn

-Napar z różnych górskich ziół. Są najlepsze na mdłości... i inne podobne objawy. I nie ma skutków ubocznych. - Evanlyn uśmiechnęła się wesoło do Ellenai. - I przede wszystkim gratuluję.

Ellenai

Ellenai jęknęła:
- I ty też już wiesz?
Pociągnęła łyk napoju. Był słodki i gęsty, miał lekko miętowy posmak.
- Na zawroty głowy też pomaga?
Znów oparła się plecami o burtę i ciągnęła:
- Nie zawiodłam się na was, przyjaciele. Bałam się trochę, że odrzucicie mnie, gdy o wszystkim się dowiecie, że będziecie mną pogardzać za to co się stało... Powinnam lepiej was znać...
Zamilkła na chwilę i dokończyła:
- Skoro i tak wszyscy się domyślają, to nie pozostaje mi nic innego, jak potwierdzić domysły tych, którzy jeszcze nie są pewni... Zrobię to dziś wieczorem przy kolacji... Może dzięki twojemu napojowi nie będę musiała wybiegać z mesy - znów uśmiechnęła się do Evanlyn.

Evanlyn

-Na zawroty głowy też pomaga. Właściwie chyba na wszystko związane z ciążą. - Evanlyn odrzuciła grzywkę opadającą jej na czoło. - Nie rozumiem tylko czemu myślałaś, że będziemy tobą pogardzać. - Dziewczyna zawahała się chwilę. - A... jak będą mieć na imię?

Ellenai

- Kto? - Ellelnai w pierwszej chwili nie zrozumiała. Dopiero po chwili skojarzyła:
- A! Nie wiem, nie zastanawiałam się nad tym... Jeszcze...
A po chwili dodała:
- Bałam się, że będziecie mną pogardzać biorąc po uwagę to, w jaki sposób i w jakich okolicznościach moje dzieci zostały poczęte... No i to, że są one nieślubne... - zarumieniła się na samo wspomnienie niedawnych wydarzeń.

Amos

Słuchajcie, słuchajcie - zawołał skonfundowany faun - Co to właściwie jest za wyspa? Czy to ta, na której według legend płynie strumień, którego wody zamieniają wszystko w złoto? A może to jest wyspa tych legendarnych stworzeń, których nie widać? Jak im tam? Łachonogi czy jakoś tak?... Jeśli to wyspa ze złotym potokiem, to warto tu wrócić i wrzucić do niego obie córki Jadis. Już nigdy więcej nikomu nie zaszkodzą. Co o tym sądzicie??

Atim · Gość

- Ba, to nawet niezły pomysł, Amosie. Szkoda, że teraz ich tu nie mamy. No, to ja się trochę po tej wyspie... Słyszycie to? - przerwał zdziwiony mag.
Zaczął gorączkowo rozglądać się dookoła. Spojrzał w niebo.
- Coś się dzieje? - spytał ktoś z towarzyszy.
- Nie, nic... - odpowiedział mag.
Po chwili podszedł do Ellenai.
- A czy ty przypadkiem nie słyszałaś czegoś w rodzaju dzwoneczków?
Czarodziejka w odpowiedzi pokręciła głową.
- Nie, nie słyszałam - odpowiedziała.

Ellenai

- Zaprawdę, na Grzywę Lwa, to niezła myśl! - zawołała Ellenai, gdy Dorian usiadł z powrotem, nawiązując do wypowiedzi Amosa. Cała grupa siedziała na piasku przy brzegu morza, gdzie postanowili zjeść kolację - na świeżym powietrzu, na lądzie a nie w dusznej mesie. - Tylko najpierw musimy je znaleźć i schwytać... A to nie będzie łatwe... A jeśli już o niełatwych sprawach mowa, to chciałabym wam coś powiedzieć. To też niełatwa sprawa... Niektórzy z was mają pewność, inni się domyślają, załoga pewnie też... Chodzi o to, że jedna z nocy spędzonych w niewoli w moim przypadku zaowocowała i... nie co tu owijać w bawełnę ...- nie potrafiła powstrzymać rumieńca zawstydzenia - Jestem przy nadziei.
Odetchnęła głęboko:
- No, powiedziałam to. Wiem już, że urodzę dwoje dzieci - bliźnięta i zgodnie z tym, co mówi Dorian, będą one potężnymi magami. Może ich misją będzie kiedyś uratować Narnię... Jeśli takie jest ich przeznaczenie, to nie będę żałować pobytu w kalormeńskiej niewoli!

Atim · Gość

Gdy tak siedzieli wokół płachty, służącej za stół kolacjowy, mag znów zaczął się pieczołowicie rozglądać.
- Co się dzieje? - zapytał ktoś.
- Nic, nic, tylko znowu te dzwoneczki - uciął Dorian.

Za jednym z drzew, postać w ciemnym płaszczu z kapturem obserwowała poczynania przyjaciół. W pewnej chwili zniknęła, przez chwilę widoczne były jej kontury.
-Wróciłam siostro - powiedziała, gdy pojawiła się w jakiejś komnacie.
-Udało ci się? - zapytała kobieta w zielonej sukni, popijając jakiś napar.
-Nie - odpowiedziała Darkia. - Jakaś silna magia emanuje od tych magów... Nawet ta czarodziejka ma w sobie tyle mocy, że nie mogłam się zbliżyć!
Slythia wydała z siebie tylko syk niezadowolenia....

Parę dni później.
Wieczorem, po kolacji, mag zasiadł za biurkiem, które stało w jego kajucie. Z szuflady wyjął małą książeczkę, spojrzał na swoją rękę i pojawiło się w niej pióro. Zaczął notować.

18 dzień podróży.
Dzisiaj minął miesiąc, od śmierci Ireth. Na statku panowała atmosfera ciszy i skupienia. Przed kolacją, o zachodzie słońca, Maria wrzuciła do morza bukiet kwiatów, który dostaliśmy od Korradina.
Z rana widzieliśmy jakiś ciemny zarys na horyzoncie. Zapewne była to Ciemna Wyspa. Nie płynęliśmy tam, ponieważ nie leży ona na trasie naszej wyprawy. Mam nadzieję, że pozbędę się w końcu tych dzwoneczków!

21 dzień podróży
W końcu dowiedziałem się, co to za dzwoneczki. Jednak któraś z moich mocy, po rozwinięciu efektuje jako wizje... Widziałem, jak Aurora zbliża się z jakimś nożem do bezbronnego zwierzęcia i jak unosi ostrze, aby zadać cios... Wizja urwała się, ale ja wiem, że wybiegła ona daleko w przyszłość. Chociaż z innej strony, rzadko kiedy da się zapobiec wypełnieniu wizji... A do Tasza z tą całą zagmatwaną magią! Mam tego serdecznie dosyć! Jeśli dostaniemy to, o co poprosimy na wyspie Ramandu, to skumuluję całą swoją energię i wyrwę z łap tych czarownic Aurorę! Chociaż miałbym stracić moc! Ale przedtem, na pewno je uśmiercę!

Ellenai

Ellenai nie mogła się pozbyć nieprzyjemnego wrażenia, że ktoś ich obserwuje. Towarzyszyło jej to wrażenie już od kilku dni. Ale to przecież była niemożliwe, poruszali się, przecież nikt nie mógłby ich śledzić na morzu! A jednak...
Któregoś dnia miała wizję. To było straszne. W tej wizji leżała na ziemi, unieruchomiona, nad nią stała Darkia, Slythia i Aurora. Ich usta poruszały się, wymawiając te same słowa, a ona czuła, jak jej nienarodzone dzieci są przez ich zaklęcie z niej wyrywane... I na tym wizja się urwała... Nie, nie może do tego dojść! Obroni Aurorę i swoje maleństwa!
Piątego dnia od minięcia Ciemnej Wyspy, burta statku uderzyła o nabrzeże Wyspy Ramandu. I wtedy Ellenai podeszła do Doriana i rzekła:
- To niemożliwe, ale od jakiegoś czasu mam nieodparte wrażenie, że ktoś nas śledzi.Nawet tutaj! Czy ty czujesz coś podobnego?