Wyprawa

Amos

- O nie!! - zawołał Amos. - Za nic w świecie nie wejdę na to coś. Wilki to nie są morskie stworzenia. Już lepiej poczekam tu na was...

Nienna

Maria miała odpowiedzieć Justynie, ale krzyk Amosa wytrącił ją z równowagi.
- Wiesz, Amosie - odezwała się po chwili - ja też odczuwam mały lęk, ale idę, bo chcę zobaczyć Wyspę Ramandu. Chodź, nie będzie tak źle!
Potem księżniczka zwróciła się w stronę Czarodziejki:
- O czym to mówiłyśmy... Ach, tak! - rzekła. - Zgadzam się z tobą, książę jest bardzo miły i przystojny.
Wiatr od morza zawiał silniej. Maria owinęła się bardziej wygrzebanym skądś, szarozielonym płaszczem.
- Hmm... Sama nie wiem, co może nas spotkać na tamtej wyspie - rzekła z lekkim niepokojem w głosie.

Traquair

Traq miała trudności z utrzymaniem równowagi na chybotliwym pokładzie statku, ale zupełnie jej to nie przeszkadzało. Była nawet ciekawa tej morskiej podróży, no i przede wszystkim Wyspy Ramandu.
- Amosie, popłyń z nami. Chcesz mnie zostawić samą na pastwę ludzi? - dodała ze śmiechem, wskazując na Justynę, Marysię i Riliana. - W dodatku dwójka z nich to magowie. Musimy się trzymać razem. No no, tylko się nie obrażajcie, chcę go tylko przekonać - wyjaśniła.

Nienna

Maria zaśmiała się serdecznie.
- No chodź, Amosie! - zawołała do wilka. - Nie daj się więcej prosić.

Ellenai

- Nie gniewamy się, Traq - uśmiechnęła się Justyna. - No, chodź, Amosie - poprosiła. - Obiecuję, że nie będę traktować cię jak psa - zażartowała, wspominając początek ich wyprawy.

Atim · Gość

Po wielu namowach udało się wprowadzić wszystkich na pokład. Jeden z morskich ludzi stanął za sterem a przywódca grupy duchów drzew uderzył w dzwon. Cuma zniknęła, a statek rozwinął żagle. Gdy żagle złapały choć troszkę wiatru, statek nabierał zawrotnej szybkości. W jeden dzień minęli Samotne Wyspy. Po dwóch dniach Rilian powiedział do Justyny:
- Zbliżamy się do Smoczej Wyspy, mam złe przeczucie.

Ellenai

- Na kły Aslana! - jęknęła Justyna. - Jeszcze nam tylko smoka brakuje... Mało mamy kłopotów? Ale masz rację. I ja odbieram niedobre wibracje.

Nienna

Podczas dwóch dni spędzonych na okręcie, Maria nabrała już pewności, co do sztuki żeglarskiej. Przypadkiem usłyszała rozmowę Riliana i Justyny.
Księżniczka zbladła. Smoki? Nie, tylko nie to!
- Mówicie, że wyczuwacie w pobliżu smoka? - zapytała magów.

Atim · Gość

- Raczej coś niedobrego, ale możliwe. Chociaż nie chcemy paniki na okręcie - odparł mag

Ellenai

- Paniki nie, ale... - Justyna wyciagnęła swój łuk. - Może to nie smok. Daj to, Aslanie!

Nienna

Po słowach Justyny nad statkiem przeleciał wielki cień. Maria zadarła głowę i zobaczyła widok, który zmroził jej krew w żyłach. To był ogromny smok i najwyraźniej nie miał dobrych zamiarów, bo kiedy tylko dostrzegł ludzi na pokładzie, postanowił na nim wylądować, aby się pożywić. Runął na pokład, aż deski skrzypnęły pod jego ciężarem. Najwyraźniej okręt wspomagany był magią Riliana, bo nie rozpadł się. Smok rozejrzał się dookoła i ruszył w stronę Marii. Księżniczka jęknęła i zaczęła uciekać, ale na niewiele się to zdało. Gigant okazał się niewiarygodnie szybki i pofrunął nad nią, zagradzając jej drogę. Zdawało się, że już jej dosięga, ale coś mu przeszkodziło. Dziewczyna strzeliła z łuku - jak dobrze, że miała go przy sobie! Strzała nic nie zrobiła smokowi, ale przynajmniej chwilę go zatrzymała. Maria zbladła. Olbrzym zaczął przybliżać się coraz bardziej...

Traquair

- Uważaj! - krzyknął książę, który wyskoczył nie wiadomo skąd i zasłonił Marysię. Załoga nie zdążyła się zdziwić jego nagłym pojawieniem się, gdyż czekało ich jeszcze większe zaskoczenie. Smok zatrzymał się i zamiast zionąć ogniem, przemówił:
- Witajcie! Wybaczcie, nie chciałem was przestraszyć...
- Ale ci się to udało - mruknęła Traq. - Kim jesteś?
- Zwę się Quen i nie mam złych zamiarów...

Nienna

Książę okazał się prawdziwym dżentelmenem. Podał Marii ramię, aby ta mogła wstać.
- Dziękuję - rzekła jeszcze trochę oszołomiona nagłym pojawieniem się księcia i smoka. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Tylko to jedno słowo cisnęło się samo na usta. Drżącym głosem zapytała Quena:
- Nie chciałeś nas przestraszyć? Przez chwilę miałam wrażenie, że zamierzasz mnie pożreć!
- Ach, przepraszam - rzekł Quen. - Naprawdę, nie chciałem.
- W porządku - powiedziała księżniczka zdobywając się na słaby uśmiech. Po chwili zwróciła się w stronę księcia:
- Ale skąd się tu wziąłeś, panie?

Ellenai

- No właśnie, ja też chciałabym to wiedzieć - odezwała się Justyna, zmagając się z szokiem na widok przyjaznego smoka. - Wydawało mi się, że zostałeś na wyspie...
- Nie mogłem tam siedzieć! - wybuchnął książę. - Moja ojczyzna cierpi, a ja mam snuć się bezczynnie po brzegu i spoglądać tęsknie w jej kierunku? Nie jestem babą! Bez obrazy - rzucił w kierunku kobiet. - Ale jestem rycerzem i muszę walczyć!
- Czy nie mówiłyśmy ci, że to niebezpieczne? - zapytała Justyna surowym tonem, jakim zwracała się do swoich młodszych braci, gdy za coś ich karciła.
- Wiem, ale to nieważne! Nie boję się niebezpieczeństw! Aslan nam pomoże!
- Aslan pomaga tym, którzy sami potrafią sobie pomóc! - odparła Justyna. - No cóż, skoro już tu jesteś, to nie możemy ciebie z powrotem odesłać... No i uratowałeś Marię.... - objęła wciąż drżącą dziewczynę.
- Quen - zwróciła się do smoka. - Skoro nie miałeś wobec nas złych zamiarów, to dlaczego nas zaatakowałeś?

Traquair

- Wybaczcie, to dość skomplikowane - odparł smok. - Tylko prawdziwi śmiałkowie mogą pływać po tych wodach. Jestem ich strażnikiem i mam za zadanie odstraszać wszystkich, którzy próbują tu wpłynąć. Jednak wy okazaliście się naprawdę odważni i skłonni do poświęceń, więc mogę was przepuścić. Powinniście sobie tu poradzić.
- To wszystko bardzo ciekawe... - powiedziała wolno Traq. - Ale co takiego znajduje się na tych wodach, że wpuszczasz tu tylko najodważniejszych?