Wyprawa

Nienna

Tymczasem, w innej części Narnii, bardzo daleko, szóstka przyjaciół rozmawiała na temat odbicia Cuthaliona z rąk orków, nie wiedząc nic o jego tajemniczych wybawicielach.
Maria, po uzdrowieniu przez Czarodziejkę, wróciła do siebie i przybrała na siłach. Wszyscy chcieli dowiedzieć się czegoś o tej tajemniczej dziewczynie. Ona nic o sobie nie mówiła, wyglądała na bardzo skrępowaną i zakłopotaną. Jednak, po krótkim czasie zdecydowała się na wyjawienie prawdy:
- Jestem zapomnianą księżniczką - zaczęła. - Moim ojcem był król Odon, a matką królowa Amelia, dziesiąte pokolenie po pierwszych władcach Narnii. Nie lubię mówić o sobie. To bardzo smutna i długa historia, ale skoro nalegacie, powiem wam wszystko. Nie wiem, ile bym z tym zdołała sama wytrzymać. No więc, Jadis ujawniła się niedawno po tym, jak przyszłam na świat. Szybko zebrała armię (z Czarnych karłów i wszystkich harpii i innych okropieństw), po czym zaatakowała Ker - Paravel. Mój ojciec dzielnie się bronił, lecz nie zdołał stawić czoła Białej Czarownicy. Przegrał bitwę, zginął - tu milczała przez chwilę, lecz po chwili znowu mówiła. - Matka na wieść o jego śmierci pobiegła ze mną w okolice Latarnianego Pustkowia i ukryła mnie w szafie. Dalej nic nie wiem, dostałam się do Londynu (miasto w świecie, z którego pochodzą wielcy królowie i królowe Narnii), gdzie przeżyłam szesnaście lat. O tym, jak dostałam się do Narnii, mogę wam niewiele powiedzieć, pamiętam tylko mocne uderzenie w głowę. Jestem tu od dwóch miesięcy, dowiedziałam się wszystkiego od pewnej driady. To wszystko co mogę wam o sobie powiedzieć.
Wszyscy byli przejęci, nikt nigdy nie słyszał o zaginionej księżniczce.

Cleopatera

Wilczyca zastanawiała się i powiedziala:
- Musimy to zrobić - i dodała do księżniczki. - O pani, poprowadzimy cię i uwolnimy od orków...
Po chwili zatrzęsła się i usłyszała glos Aslana, który mówił, że mają poprowadzić wojsko i że on tam będzie. Rolling Eyes

Nienna

Maria zastanawiała się nad znaczeniem słów Aslana. Armię? Jaką armię? Kto im pomoże? Przecież Narnijczyków było zdecydowanie mniej niż wszystkich wrogów, którzy nagle zwrócili się przeciwko nim. Musieli ratować Cuthaliona, nie mogli zostawić swojego przyjaciela! Jak to zrobić? Czy uda się? Ile zajmie im to czasu? Te pytania ciągle nękały dziewczynę. W końcu ocknęła się z zamyślenia i powiedziała:
- Słuchajcie! Sytuacja nie jest najlepsza, ale musimy nad tym pomyśleć, bo inaczej wszystko stracone. Proponuję, żebyśmy nie rozdzielali się, ale poszli ratować Cuthaliona, a zbieranie armii pozostawmy chętnym do pomocy Narnijczykom. Trzeba rozesłać najszybsze wiewiórki, bobry i fauny, aby dotarły do wszystkich, którzy są gotowi i zdolni do walki.
W jej oczach zabłysły płomienie, a twarz rozjaśniła się gwałtownie, jakby jakiś ogień płonął w sercu dziewczyny.
- Jeśli zgadzacie się ze mną - tu spojrzała na Justynę, Traq i pozostałych - to zaczynamy choćby zaraz.

Ellenai

Justyna zastanawiała sie przez chwilę:
- Byłabym skłonna się z tobą zgodzić - rzekła po chwili z wahaniem - gdyby nie to, że nie możemy tak po prostu rzucić się na łeb, na szyję, w przygodę. Mamy inny cel niż szukanie przygód. Musimy też uwolnić Cuthaliona, to oczywiste. A co do rozesłania wici, to mówię tak, tylko że na razie, nie mamy jak tego zrobić. Musimy się wydostać na jakąś otwartą przestrzeń, aby się to udało. Tylko nie wiem, co najpierw... - rozejrzała się po pozostałych.

Nienna

- Może i masz rację - odezwała się Maria - W każdym razie musimy coś zrobić! Nie możemy siedzieć bezczynnie. Zgadzam się, co do wyjścia na otwartą przestrzeń, byle nie przesadzać, żeby nikt nas nie zauważył, rozumiesz.
Na tym się skończyło. Nikt nie miał ochoty mówić. Każdy zgadzał się co do ratowania Cuthaliona, lecz Maria ciągle myślała o rozesłaniu wici wśród Narnijczyków. W końcu przyjaciele postanowili naradzić się i kolejną noc spędzili w ciemnościach podziemi...

Ellenai

Wszyscy rozłożyli się na ziemi, jak kto mógł i wkrótce ich oddechy uspokoiły się, któreś nawet cicho chrapało. Justyna jednak nie mogła zasnąć. Za bardzo martwiła się o Cuthaliona. Oni się tu wysypiają, a on tam, samotny... Pewnie czuje się opuszczony, porzucony... A może go toturują? Ta myśl poderwała ją. Wstała i podeszła do drzwi, które zatarasowała wraz z przyjaciólmi. Nasłuchiwała przez chwilę. Czy ktoś tam jest? Wreszcie postanowiła zaryzykować... W końcu siedząc tu, nic nie zdziałają. Wymamrotała kilka słów i przejście się otworzyło. Wyszła na korytarz i próbowała się rozejrzeć, ale było ciemno choć oko wykol. Rozjaśniła blask swojego szafiru, ale i tak nie widziała dalej, niż na kilka kroków. "W pobliżu chyba nie ma orków - pomyślała. - Zresztą nikogo innego chyba też nie... W którą stronę mamy ruszyć?"

Nienna

Marię obudził odgłos otwieranych drzwi. Spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła ciemną postać Czarodziejki. Nie wstała. Przeczuwała, że Justyna woli zostać sama. Jak wszyscy. Może i sama dołączyła do grupy później, ale czuła jakieś powiązanie, zrozumienie. Nigdy nie miała prawdziwej rodziny, nawet przyjaciół...
Przewróciła się na drugi bok. Tam, w Londynie nie było jej dobrze. Prawda, zaopiekowała się nią jakaś kobieta, ale to nie to samo co mama, ciocia czy nawet siostra. Siostra... Czy miała jakieś rodzeństwo? Jak wyglądali jej rodzice? Nie mogła znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. W końcu postanowiła wstać. Podniosła się cicho, aby nie budzić pozostałych. Popatrzyła na swoją broń - tyle zawdzięczała swojemu łukowi! Całe szczęście, że Driada pewnej brzozy chowała go przez całe stulecia. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Teraz skupiła się na słowach króla, które usłyszała, kiedy weszła do Ker - Paravelu, wtedy, po miesiącu spędzonym w lasach. Opowiedział jej o całej sprawie, wrogu, wojnie i w końcu o drużynie, która już poszukuje magicznego rogu.
Maria przestała rozważać wszystkie usłyszane słowa i postanowiła wyjść niedawno otworzonymi drzwiami. Tam zobaczyła Justynę, bardzo strapioną i zagłębioną w myślach.
- Hm... Słuchaj - odezwała się do niej - Może powinniśmy wracać do Ker - Paravelu? Tutaj nic już nie znajdziemy. Dlaczego róg królowej Zuzanny miałby znajdować się w podziemiach POD zamkiem? Chyba królowie nie wchodzili tutaj, nie czołgali się brudnym tunelem i nie zamykali zaczarowanego rogu w pancernej kasetce na dnie jakiegoś kamieniołomu! - zakończyła z wyrzutem w głosie.

Ellenai

Czarodziejka odwróciła się do niej:
- Wracać? Z pustymi rękami? - odrzekła. - Zresztą, jeśli nawet i wrócimy... Gdzie mamy dalej szukać? To było najbardziej prawdopodobne miejsce... Jeśli wrócimy bez niczego, to tylko stracimy czas... Zresztą i tak nie ma mowy o powrocie, dopóki nie odnajdziemy Cuthaliona! - zakończyła autorytatywnie.

Nienna

Maria westchnęła.
- Rozumiem cię - rzekła po chwili - ale jeśli tutaj nie ma tego rogu, to po co cały wysiłek? Tracimy tylko czas! Poza tym nie jest powiedziane, że Cuthalion nadal jest w podziemiach! Trzeba to wziąć pod uwagę. Jeśli będziemy tu ciągle tkwić, to nigdy go nie znajdziemy, nie mówiąc już o rogu.
Zamilkła. Z opuszczonego niedawno pomieszczenia dobiegało ją pochrapywanie Wilczycy. Stała tak, wpatrując się w ciemność i uważnie śledziąc każdy ruch Justyny, niecierpliwie oczekując odpowiedzi. Była bardzo zdenerwowana tym, że niczego nie robią. Jeśli pozostali pozwoliliby jej na to, od razu rzuciłaby się na pomoc karłowi, a potem na oślep robiła wszystko, byleby Narnia była bezpieczna.
- Nic nie rozumiesz - rzekła do Wróżki. - Nie chcę utrudniać wam całej operacji... Chcę pomóc! Nigdy tu nie byłam, ale czuję wielkie powiązanie z tym miejscem. Jeśli... jeśli chcecie szukać w podziemiach, to w porządku, ale proszę, żebyśmy poszukali również na górze! To nie jest JEDYNE miejsce w całej Narnii, róg może być w którejś z komnat w Ker - Paravelu. Ja proponowałabym poszukać również w okolicach Latarnianego Pustkowia, o ile mi wiadomo, królowa Zuzanna zabrała ze sobą róg, kiedy ścigali Białego Jelenia. Po co, nie pytaj, wnioskuję tak z tego, że nie ma go w skarbcu. Zanim odrzucisz mój pomysł, chcę zapytać czy chociaż MOŻEMY spróbować? - zakończyła dziewczyna.
Długo tak stały w milczeniu - Justyna odwrócona i wpatrzona w ciemność, Maria za nią, oczekująca odpowiedzi.

Ellenai

Czarodziejka słuchała Marii i częściowo przynawała jej rację. Ale tylko częściowo.
- Wiem - odparła. - Wiem o tym wszystkim. Ale róg Zuzanny został znaleziony i zabrany z Latarnianego Pustkowia. Założę się, że w żadnej z komnat Ker - Paravelu też nic nie ma, król by to znalazł. Mówił mi, że przeszukiwał każdy pokój w zamku dokładnie, cal po calu... Pytasz, czemu postanowiliśmy szukać w skarbcu? Ano dlatego, że król Kaspian uznał, że czarodziejski eliksir królowej Łucji jet częścią skarbu królewskiego. Uznałam więc, że z resztą magicznych skarbów było tak samo. Masz trochę racji - uspokoiła Marię, widząc wyraz niecierpliwości na jej twarzy. - Nie możemy tu ciągle tkwić, z tym się zgadzam, ale przecież już postanowiliśmy, że wyruszymy! A co do Cuthaliona to nieważne, gdzie on jest! Dzięki moim magicznym zmysłom wiem, że nie czuje się dobrze, dlatego musimy jak najprędzej go uwolnić! Doceniam to, że chcesz nam pomóc- położyła dłoń na ramieniu księżniczki - ale jeśli naprawdę chcesz to zrobić, musisz się nauczyć działać z nami, w zespole, moje drogie dziecko. Działanie samopas, w pojedynkę, w tych warunkach, to samobójstwo!

Cuthalion

Cuthalion tymczasem popijał gorącą herbatę na polanie niedaleko lasu. Ludzie, którzy go uratowali, okazali się bardzo mili. Żyli w lesie i polowali na orki, od których aż się roiło w tamtych okolicach. Służyli królowi Narnii. Cuthalion opowiedział rycerzom o misji, jaka została powierzona jego drużynie.
- To niedobrze - odezwał się wódz Desnan. - Jeśli twoja drużyna będzie chciała cię ratować i tak wpadnie w zasadzkę. Gdy Nazgul dowie się o zabiciu tamtych orków, to już niedługo każdy oddział będzie dobrze uzbrojony. Musisz jak najszybciej do nich wrócić, albo lepiej kogoś poślemy z wiadomością. Sam nie możesz iść a wędrować grupą jest teraz bardzo niebezpiecznie. Winegr! Przekażesz komuś pewną informację! Ten karzeł cię poinstruuje.
Cuthalion opowiedział wszystko młodzieńcowi o ciemnych włosach. Ten zaś, niczym cicha strzała, pobiegł z wiadomością.

Nienna

W skarbcu panowała napięta atmosfera. Niektórzy już się przebudzili, inni spali dalej, wycieńczeni długą wędrówką. Maria siedziała skulona pod ścianą. Było jej zimno. Byli w jednej sali już od paru dni. Dziewczyna nie była z tego powodu ucieszona. Rozważała słowa Justyny. Musi nauczyć się współpracować? Jak na razie nie miała okazji tego pokazać. Miała dość siedzenia w tej dziurze! Nic nie robili... Mogliby chociaż WZNOWIĆ szukanie rogu, ale cóż, trzeba było czekać na decyzje pozostałych. Dziewczyna musiała się z tym pogodzić. Nagle do sali wbiegł ciemnowłosy młodzieniec w lekko podartym ubraniu i zbrudzonym, zielonym płaszczu.
"A któż to?" zdziwiła się Maria w myślach i natychmiastowym ruchem podniosła się z podłogi.

Cuthalion

- Witam! - odezwał się młodzieniec. - W imię Aslana, króla Narnii, przywódcy naszego odzdziału Desnana oraz w imieniu waszego małego przyjaciela - karła Cuthaliona przynoszę wiadomość. Otóż rozgromiliśmy niedawno orków, którzy pochwycili waszego kompana i o mało go nie zabili. Karzeł jest zdrowy, lecz musi odzyskać siły. Kontynuujcie swoje poszukiwania, gdyż w tamtych okolicach niedługo zaroi się od orków. Tymczasem my bezpiecznie doprowadzimy do was karła.

Ellenai

Justyna była uszczęśliwiona. Nic złego nie stało się karłowi! Lecz po chwili dopadły ją podejrzenia. Mając się cały czas na baczności, podeszła bliżej młodzieńca i... aż westchnęła z zachwytu. "Na Aslana, jakiż to niezwykle przystojny mężczyzna!" przyszła jej do głowy niezbyt może stosowna w tych okolicznościach myśl. Ale już po chwili się opanowała i zapytała:
- Jaką możesz nam dać gwarancję, że mówisz prawdę i nie jesteś naszym wrogiem? I w ogóle jak nas odnalazłeś?

Cuthalion

- Nasza drużyna zna każdy zakątek Narnii - oburzył się nieco młodzieniec. - No, a dowód... Na pewno żadnemu orkowi nie przeszło by przez gardło słowo: ASLAN. Poza tym, gdybym był szpiegiem, przebywałbym w ich towarzystwie i miałbym inny zapach. Poza tym jest jeszcze jedno słowo, którego żaden sługa wroga nie zdoła wypowiedzieć:O Elbereth Gilthoniel!
No, a teraz po dokładnym sprawdzeniu mnie i ocenieniu mego wyglądu - (tu zwrócił się w stronę Justyny, gdyż doskonale słyszał jej słowa, które mimowolnie cicho wypowiedziała, wzdychając. Słuch tych ludzi był bowiem doskonały podobnie jak i wzrok) może dacie mi trochę ochłonąć po ciężkiej podróży. Przebyłem cztery mile!