"Pod zatrutym jabłkiem"

Ellenai

Ale w których tematach?

Delimorn

Ja staram się coś czasem napisać w Starej Szafie, ale nie mam ostatnio nowych opowiadań, a do wstawionych nie mam żadnego komentarza...
A w RPG bym pisała, bo lubię takie rzeczy.

Ellenai

Ale we trzy, jak już pisała Nienna, nie ma sensu...

Nienna

Którychkolwiek. Oprócz karczmy, można rozmawiać o zainteresowaniach, książkach, filmach...

Cleopatera

Czy mogę uczestniczyć w misji Wink

Proszę, błagam . Smile

Ellenai

Nie ma żadnych misji.

Delimorn

A tak w ogóle w jakiej misji? Bo ja chyba jestem nie w temacie...

Amos

W RPG. Ale RPG już zamknięte.
Uczestnicy wyprawy królewicza Zefira do końca swych dni będą niewolnikami...

Ellenai

Cóż robić, Amosie... Nie moja wina. Może jeśli pojawiłoby się więcej nowych użytkowników i oni by chcieli grać w RPG, to mogliby przejąć niektóre postaci albo stworzyć sobie nowe i moglibyśmy grać dalej... Ale to chyba "marzenie ściętej głowy"... Pozostaje mi RPG z moimi uczennicami.

Cleopatera

A szkoda a tak fajnie było. Co będziemy robić? Bedzie nowe rpg czy coś innego?.

Ellenai

Nie będzie nowego RPG, bo nie ma na nie chętnych.

Delimorn

Skoro Ashley chce, to są już cztery osoby... Może coś się ruszy?

Ellenai

Ashley bywa bardzo rzadko... Raz na pół roku albo jeszcze rzadziej. Nie pisze też zbyt poprawnie.

Cleopatera

Nie mam jak odpisywać bo zepsuł mi się komputer. Rolling Eyes

Ellenai

Oto początek RPG, jakie robię z uczennicami z mojego kólka. Pewnie będzicie sie śmiać, bo ich wypowiedzi są bardzo naiwne, ale musicie pamiętać, że to są 11, 12- latki i to kompletne nowicjuszki.

Imię: Łucja (Wiktoria)
Wiek: 19
Płeć: kobieta
Wygląd: szczupła i wysoka brunetka, jasna cera, zielone oczy,
Ubiór: jasnozielona długa suknia, czarny płaszcz, długie buty
Charakter: kocha przyrodę i lubi pomagać wszystkim
Historia: pochodzi z Narnii. Jej matka umarła, gdy miała 5 lat. Mieszkała ze złym chciwym ojcem,. W końcu miała go dość, więc uciekła z domu. Krótko potem ojciec wyjechał z Narnii i słuch po nim zaginął. Łucja została sama. Od tamtej pory służy Aslanowi.
Ekwipunek: łuk, mały sztylet, sakiewka
Profesja: czarodziejka

Imię: Gienia
Wiek: 20
Płeć: kobieta
Wygląd: wysoka i szczupła blondynka, jasna cera, czerwone oczy
Ubiór: spodnie „rurki”, buty podobne do trampek sięgające kolan, czarna bluza rozmiaru XXXL z czaszką trupią
Charakter: miła i spokojna, lecz gdy się rozzłości, dokucza innym. Nienawidzi nudy.
Historia: pochodzi ze świata wampirów. Pewnego dnia doszła do wniosku, że ma tego świata dość i przeniosła się do świata , w którym jest Narnia. Urodzona i wychowana wśród wampirów i sama będąc wampirem, nie lubi ludzi, za to uwielbia krew. Nie waha się zabijać ludzi, których uważa za wrogów. Na litość mogą liczyć tylko członkowie jej rodziny.
Ekwipunek: łuk, scyzoryk, torebka, mała książeczka.
Profesja: wojowniczka

Imię: Genowefa (Patrycja)
Wiek: 18
Płeć: kobieta
Wygląd: wysoka i szczupła blondynka, jasna cera, niebieskie oczy
Ubiór: długa czarna suknia i fioletowy płaszcz. Chodzi boso.
Charakter. Jest złośliwa. Tylko to jest pewne. O reszcie wie tylko ona sama.
Historia: pochodzi z innego świata. Aslan wezwał ja do pomocy Narnii. W swoim świecie pochodzi z biednej rodziny. Nie jest zbyt miłą osobą, gdyż od wczesnego dzieciństwa musiała walczyć o swoje.
Ekwipunek: sztylet, torebka, mała książeczka
Profesja: wojowniczka

Imię: Malina (Nina)
Wiek: 18
Płeć: kobieta
Wygląd: wysoka i szczupła blondynka, jasna cera, niebieskie oczy
Ubiór: niebieska suknia i niebieskie buty (kozaki) na szpilkach
Charakter: mądra i dobra, chętnie pomaga
Historia: pochodzi z innego świata, nie ma rodziców ani rodzeństwa. Aslan ją wezwał do pomocy Narnii.
Ekwipunek: czarodziejska różdżka, książki, sakiewka, róg
Profesja: czarodziejka

Prolog
Był wczesnojesienny ranek. Król Narnii siedział w swoim gabinecie i czytał jakieś dokumenty, gdy usłyszał pukanie do drzwi.
- Wejść! - powiedział. Drzwi otworzyły się i wszedł stary człowiek - kanclerz.
- Wasza Królewska Mość wybaczy - rzekł - że przeszkadzam, ale właśnie do zamku przybył jeleń i koniecznie chce się widzieć z Waszą Królewską Wysokością. Mówi, że to jakaś pilna i poważna sprawa.
- Już idę - odrzekł król i podniósł się zza stołu, przy którym siedział. Wyszedł z komnaty i podążył za poprzedzającym go kanclerzem.
W holu rzeczywiście stał jeleń i na widok króla skłonił swą piękną, kształtną głowę.
- Pozdrowienie ci, królu - powiedział. - Panie, przynoszę złe wieści. Mieszkam opodal południowej granicy Narnii. Wczoraj wieczorem przyleciały do nas ptaki z Archenlandii. I to one właśnie przyniosły te złe wieści. Były w Kalormenie i widziały tam nieprzeliczone zastępy Tarkaanów, szykujących się do marszu przez pustynię! Jeśli armia kalormeńska rusza w naszą stronę, to z pewnością nie ma dobrych zamiarów. Szykuje się wojna, królu!
Król nie zdążył nic na to odpowiedzieć, gdy nagle z nieba niemal spadł jastrząb.
- O panie! - zakrakał. - Mam złe wiadomości. Mieszkam w okolicy północnych bagien i często latam nad Ettinsmoorem. Królu, dziś zobaczyłem coś okropnego. Olbrzymy z Harfangu zwerbowały wszystkie olbrzymy z Ettinsmooru i utworzyły z nich wielką armię. Szykują się iść na południe. Chcą nas zaatakować, najjaśniejszy panie!
Ledwo skończył mówić, nadbiegła driada:
- Miłościwy panie! - zawołała. - Przybywam z Latarnianego Pustkowia. Niedawno przybiegły do nas zające, które dotąd mieszkały na ziemiach Telmaru. Uciekły stamtąd, gdyż dzikie ludy tam mieszkające stworzyły wielką armię i ruszyły na wschód. Zamierzają wkroczyć do Narnii. Broń nas, panie!
Z każdą wiadomością król bladł coraz bardziej, a czoło coraz bardziej mu się zasępiało. Teraz, ogłuszony potwornymi wieściami nie wiedział, co powiedzieć.
- Wojna? - wyszeptał po długiej chwili. - Atakują nas jednocześnie z 3 stron? Nigdy jeszcze w dziejach Narnii się to nie zdarzyło....
Milczał znów przez chwilę, wreszcie zawołał:
- Goderanie! Goderanie!
Niemal natychmiast z nieba sfrunął brązowopłowy gryf.
- Panie - rzekł, skłaniając głowę.
- Goderanie, szykują się straszne rzeczy - odrzekł król. - Zawiadom wszystkich Narnijczyków. Niech karły, centaury, duchy drzew i wód, a także mówiące zwierzęta przyślą tu swoich przedstawicieli! Ogłoś wici! Grozi nam wojna!
Nie zadając zbędnych pytań, gryf wzbił się w powietrze i w końcu zniknął na błękicie nieba...
Już następnego dnia na Ker - Paravelu odbyła się wielka rada. Wszyscy, którzy przyszli, zasiedli w wielkim kręgu na dziedzińcu. Król stanął pośrodku i opowiedział o wszystkim, czego dowiedział się poprzedniego dnia. Na koniec dodał:
- Nigdy jeszcze dotąd tak wielkie niebezpieczeństwo nie groziło Narnii. Wiele razy w ciągu naszej historii toczyliśmy wojny, był nawet czas, gdy Narnia była w niewoli, za czasów Białej Czarownicy, ale nigdy nie była atakowana jednocześnie z 3 stron!
- Panie, Samotne Wyspy z pewnością pośpieszą nam z pomocą! - rzekł jeden z kruków.
- Niczego już nie jestem pewien - rzekł smutno król. - Nie spodziewaliśmy się przecież również tego, co właśnie się stało... Byłem przekonany, że, nawet jeśli nie żyjemy w przyjaźni z sąsiadami, to przynajmniej jesteśmy neutralni. Wiadomości o inwazji łupnęły mnie jak obuchem... Jestem tak oszołomiony, że nie zdziwiłbym się, gdyby i Samotne Wyspy zwróciły się przeciwko nam...
- O, z pewnością nie Samotne Wyspy! - zaprotestowała jakaś wiewiórka.
- To nie ma znaczenia - odparł król. - Wysłałem już posłańca na Samotne Wyspy z prośbą o pomoc, ale gdyby nawet zdążyli, to nawet połączone armie Narnii, Archenlandii i Samotnych Wysp to nic w porównaniu z ogromem połączonych wojsk Kalormenu, Ettinsmooru i Harfangu, oraz ludów z Telmaru. Nasze siły są znikome w stosunku do siły nieprzyjaciół! Są za małe! Nie zdołamy się obronić!
Zapadła cisza.
- Dlatego też was tu zwołałem - ciągnął po chwili król. - Radźcie, co mamy zrobić!
Wystąpił najstarszy z centaurów - Kobosad.
- Panie - odezwał się. - Jak wiesz, od wielu już lat jestem obserwatorem gwiazd. One również zapowiadały wielkie niebezpieczeństwo. Chciałem o tym zawiadomić Waszą Królewską Mość, ale pragnąłem dowiedzieć się czegoś więcej o tym niebezpieczeństwie, więc czekałem. Gdy dowiedziałem się, o co chodzi, spytałem gwiazdy o radę. Odpowiedziały, że jedyny ratunek w magii!
- W magii? - rozległy się zewsząd głosy. - W magii! Ale przecież nie ma u nas magów! Na innych ziemiach też nie jest ich zbyt wielu!
- To prawda - odparł centaur. - Nie chodzi jednak o magów, lecz o magiczne przedmioty. I nie obawiajcie się - dodał, unosząc rękę, gdy dostrzegł na twarzach słuchających lekkie zaniepokojenie - nie chodzi o żadną czarną magię. Wręcz przeciwnie, o najbielszą, jaka może istnieć... Chodzi o czworo starożytnych władców...
- Oni nie przybędą! - rozległy się wołania. - Aslan im to przepowiedział. Nie wrócą do Narnii!
- No właśnie! - dodał jeden z karłów. - A tylko oni mogą używać swoich podarunków.
- Niekoniecznie - odparł centaur. - Jestem pewien, że nie ma znaczenia, kto na przykład zadmie w magiczny róg królowej Zuzanny. Pamiętacie? Gdy zagrał na nim Kaspian Żeglarz, pomoc natychmiast przybyła i to właśnie w osobie królów!
- Ale teraz nie mamy rogu! A gdybyśmy go nawet mieli, to z pewnością tym razem nie sprowadziłby królów! - zamruczał borsuk.
- Ale może sprowadziłby kogoś innego... - odezwał się bóbr.
- Nic dobrego nie wyjdzie z waszych rozważań! - rzekł lis. - I tak nie mamy rogu!
Centaur zatupał w ziemię kopytami.
- Pozwólcie mi skończyć! - zagrzmiał. - Gwiazdy nic nie mówią o sprowadzeniu królów czy kogokolwiek innego! Królowie nie przybędą, to prawda! Nie ma ich w Narnii, lecz ich podarunki pozostały. Chodzi mi o miecz i tarczę Wielkiego Króla Piotra, róg i kołczan oraz łuk królowej Zuzanny Łagodnej, sztylet i kordiał królowej Łucji Mężnej oraz przedmiot dający światło, należący ongiś do króla Edmunda Sprawiedliwego. Musimy je znaleźć. Ich połączona moc zdoła ocalić Narnię.
- Jak to możliwe?
- Nie wiem. Tak orzekły gwiazdy. A kim my jesteśmy, aby się z nimi spierać? Według nich to jedyny sposób.
- Cóż więc mamy robić? - spytał król.
- Roześlij jeszcze raz wici, panie - poradził centaur. - Ale tym razem ogłoś, że poszukujesz osób, które podejmą się odnaleźć prastare Artefakty!
- Przecie nikt nie wie, gdzie one są! Zaginęły przed wielu laty! - zawołał król. - Kto zdoła je odnaleźć? To zadanie na lata! A jeśli czegoś nie mamy, to właśnie czasu!
- Tak, królu, ale nie ma innego sposobu. Albo odnajdziemy Artefakty, albo Narnia zginie!
Zapadła ponura cisza.
- Dobrze - rzekł po chwili król. - Roześlę gońców po całym świecie. Niech przybędą wszyscy, którzy chcieliby wziąć udział w owej misji. Może Aslan sprowadzi nam też kogoś z innych światów? Niech Jego łaska będzie z nami! Oby udało nam się odnaleźć Artefakty i ocalić Narnię!
Łucja weszła do holu Ker- Paravelu. Od razu spotkała centaura:
- Dzień dobry. Czy wiesz, gdzie może być król?
- Jest w swojej sypialni, przynamniej przed chwilą tam był - odparł centaur.
- Dziękuję – skłoniła się i poszła do sypialni króla. Zapukała, a po usłyszeniu zaproszenia, weszła, znów się pokłoniła i odezwała się:
- Witam, wasza królewska mość. Usłyszałam, że poszukujesz uczestników do ważnej misji i postanowiłam się zgłosić.
- Tak, właśnie tak, zatem posłuchaj: atakują nas z 3 stron. Aby się obronić, musimy odnaleźć cztery podarunki, które święty Mikołaj dał czworgu pradawnym władcom Narnii. Czy jesteś gotowa podjąć to wyzwanie?
- Tak, królu. Racz mi powiedzieć jeszcze, gdzie mam zacząć poszukiwania? I czy będę miała jakichś towarzyszy?
- Nie będziesz sama - odparł król.. Wrócił z nią do holu i gestem ręki wskazał na stojące tam osoby. Łucja przyjrzała się im. Przyglądając się im uważnie, zastanawiała się, czy będą stanowić dobrą i zgraną drużynę…

Weszła do Ker - Paravelu. W holu zobaczyła króla.
- Witaj, panie - skłoniła się.
- Witaj. Kim jesteś? - zapytał król.
- Mam na imię Genowefa. Słyszałam, że szukasz kogoś do wypełnienia ważnej misji, tak więc chciałbym wziąć w tym udział.
- Doskonale - ucieszył się król. – Narnii grozi niebezpieczeństwo i poszukujemy ludzi, którzy wyruszą, by odszukać podarunki, które święty Mikołaj dał Królewskim Dzieciom - odparł król..- Czy jesteś gotowa podjąć się takiego zadania?
- Tak, jestem gotowa - odparła Genowefa. – A czy będę miała jakichś towarzyszy w tej misji?
Król wskazał na stojących obok nich ludzi:
- Oto twoi towarzysze - oznajmił.
Genowefa spojrzała na nich i powiedziała:
- Mam nadzieję, że stworzymy zgrany zespół.
- Jestem tego pewien - stwierdził król.

Malina weszła do zamku Ker- Paravel i od razu zobaczyła króla.
- Witaj, nieznajoma – odezwał się do niej.
- Witam, panie. Mam na imię Malina. Jestem stąd, z Narnii. Chcę się zapisać do tej ważnej misji, do której poszukujesz chętnych.
- Doskonale. Narnii zagraża wojna. Atakują nas z 3 stron. Potrzebujemy ludzi, aby znaleźli podarunki, jakie święty Mikołaj dał władcom Narnii. Czy jesteś gotowa podjąć się tego zadania?
- Tak. Gdzie mam zacząć? Będę sama?
- Nie będziesz sama - odparł król z uśmiechem.