"Pod zatrutym jabłkiem"

Harpoon

Wiem...

Ale nie zmieni to raczej mojego podejścia do nich.

I tak ma szczęście. Gdyby nie ty mógłbym być mniej przyjemny...

Atra

Dobrze, to nie mów!
Chociaż wolałabym...
Ech. <pije>

Harpoon

Nie gniewaj się, po prostu wolę tego nie wspominać Smile

Z resztą Ty też nie mówisz mi wszystkiego...

Atra

Dobrze, jak chcesz.

Nie. Wszyskiego nie.... Ale duzo. (jeśli zapytasz Wink

)

Harpoon

A ja mówię mało? Jak na razie to pierwsza rzecz, której nie chcę powiedzieć... <bierze kolejną butelkę, pije>

Atra

Nie, właściwie to....
<przytula się>
Ale właściwie mogłam go pozostawić w przekonaniu że albo nie żyję, ale jestem gdzieś daleko i zwórić się z tym do kogoś innego....
Może tak by było lepiej?

Harpoon

<przytula mocno>
Widzę, nie tylko we mnie jego obecność obudziła wspomnienia
<całuje w policzek>

Atra

Mhm...
I wyrzuty sumienia...

Harpoon

Nie martw się... cokolwiek to było, nie masz czego żałować :*

Atra

Nie żałuję.
Tylko...
Nie ważne!

Mam nadzieję że nigdy więcej tak nie będzie. Koniec.

Harpoon

Właśnie, nieważne Smile

<całuje w czoło>
Jak poprawić Ci humor?

Atra

Nie wiem....
<przytula się>
Ale właściwie już mi trochę lepiej.

Harpoon

To dobrze...
A może poprawi Ci humor, jak powiem, dlaczego jestem tak do magów uprzedzony?

Atra

Nie wiem....
Ale jak chcesz to możesz powiedzieć.

Harpoon

Nie jestem pewien, czy dobrze robię, ale dobra...

A więc dawno temu, jak dopiero zaczynałem swoją służbę, ten ich cały krąg zwrócił się o pomoc do ówczesnego dowódcy armii, którą teraz ja dowodzę z prośbą o pomoc. Magowie obiecywali różne wielkie rzeczy w zamian za stawienie się w wyznaczonym przez nich miejscu. Było to wrogie im terytorium. Mieliśmy z ich pomocą pokonać przeciwnika, który rzekomo najeżdżał ich ziemie. Lecz kiedy stanęliśmy do walki i bitwa się zaczęła magowie odwrócili się od nas. Ci, którzy zostali wysłani, aby wspierać nas swoją magią po prosty zniknęli, gdy tylko przeciwnik się zbliżył. Zostaliśmy okrążeni. Podobno nawet, kiedy małej grupie udało się wydostać na zewnątrz, zostali szybko zabici przez jakieś błyskawice. Z pewnością robota magów. W końcu, pozostawieni sami z przewazającym o okrążającym nas ze wszystkich stron przeciwnikiem zostaliśmy pokonani. Zginęli niemal wszyscy, natomiast ja, i inni ranni (to z tamtej bitwy mam bliznę na lewym ramieniu) dostaliśmy się do niewoli. Tam dowiedzieliśmy się, że magowie wykorzystali nas tylko, aby odwrócić uwagę przeciwnika, sami natomiast podczas bitwy wykradli jakiś potężny artefakt. Z góry też założyli, że wszyscy zginiemy, lub dostaniemy się do niewoli. Lecz kiedy tylko wszyscy wyzdrowieliśmy podjęliśmy się próby ucieczki. Udało się 17tu ludziom, w tym mnie. Kiedy tylko wydostaliśmy się z więzienia zaczęliśmy mścić się na magach. Doszliśmy w tym do perfekcji. Z naszych rąk zginęło ponad dwudziestu wielkich magów i mnóstwo słabszych. Zemsta ta jednak dla wszystkich moich przyjaciół, oprócz dwóch zakończyła się śmiercią. Kiedy było nas już tylko dwóch doszły do nas słuchy, że nasza armia znów staje na nogi, więc przerwaliśmy naszą zemstę i wstąpiliśmy z powrotem w szeregi.