Kochać siebie...? A innych?

Atra

Jak w temacie. Inaczej poczucie własnej wartości. Albo egoizm... Jak kto woli ;]

Żeby być egoistą trzeba mieć Ego.
Ja kocham moje Ego.

Bo kiedyś nie kochałam, wręcz przeciwnie. I wtedy było źle. Bo wtedy twierdziłam, że jeśli jest coś nie tak to to jest moja, ja sama niszczę sobie życie. A teraz nawet jeśli nie jestem bez winy nie mam sobie nic do zarzucenia. Bo ja robię tak, jak uważam, że będzie najlepiej. I to nie ja, to cały świat jest be.
Tak, wiem że mam wady. Akceptuje je. Więcej - ja je uwielbiam, bo to są moje prywatne wady, część mnie.
Dobrze mi ze sobą. Oczywiście nie cały czas, bo to niemożliwe, żeby cały czas było dobrze. Czasami jest nawet źle. Czasami pół mnie chce zamordować to drugie pół. Ale to z miłości. Czasami siebie nienawidzę, bo wyrządzam mojemu ukochanemu ja jakąś krzywdę.
Bo dobrze mi ze sobą, mimo wszytko.
Stawiam siebie ponad całym światem.
Wiem, że nawet szczera miłość jest podyktowane egoizmem. Każde poświecenie jest podszyte egoizmem. Wszytko można do tego sprowadzić.

Kochać siebie? Jak najbardziej. Od tego trzeba zacząć - kochać siebie. Ja kocham.

Vivien

Egoizm? Nie, egoistą nie jestem. Swoje wady (tak, mam wady) akceptuję, ale staram się je wyeliminować. Tak, to nie jest łatwe, ale można. Staram się opanowywać, gdy dopada mnie złość; próbuję powstrzymywać sie od "rządzenia". Razz

Ale czasem trudno. Lubię mieć rację, lubię, gdy wychodzi "na moje". Lubię spać i siedzieć godzinami bezczynnie.
Ale nie ma ideałów. I trzeba znać siebie, wiedzieć, co jest w nas złe, a co dobre. Starać się żyć tak, aby nikogo nie krzywdzić.

Czy kocham siebie? Tak, ale nie miłością obsesyjną. Razz

Wiem, że jestem jedyna w swoim rodzaju, bo każdy człowiek na ziemi jest jedyny w swym rodzaju. A żeby być szczęśliwym, trzeba akceptować to, co mamy w środku. I kochać. Smile

Atra

Vivien

Właśnie

sama bym tego lepiej nie ujęła Smile

Wild Child

Do egoistów raczej nie należę, choć sporadycznie zdarzają mi się sytuacje, w których jednak ten egoizm bierze górę, ale tak jest raczej z każdym człowiekiem... Wink

Mam sporo wad, które staram się eliminować, które raczej akceptuję, ale często się zdarza, że to one eliminują mnie, choć nie powinny. Obwiniam siebie za to, ze coś w życiu się nie udało, bo jestem taka a taka...
Poczułam również smak krzywdzenia tego "lepszego ja", zatracenia najważniejszych wartości w błahostkach. Dziś staram się nad tym czuwać, choć zejście w bok jest wciąż nieuniknione...

Jednakze mimo tego, zdecydowanie kocham siebie. Kocham swą wyobraźnię (to chyba najmocniej Wink

), styl życia, zdolności, wygląd, upodobania. Dopiero niedawno zaakceptowałam siebie w pełni, zalety przestały być dla mnie ciężarem (kiedyś były - i to ogromnym)...

Traquair

W tak doborowym towarzystwie, które kocha siebie i w ogóle, Traq się nie znajdzie. Bo za sobą, najogólniej rzecz ujmując, nie przepada, choć bywa dumna z niektórych swoich zdolności. Być może do kochania siebie trzeba dojrzeć. Albo pozbyć się lenistwa, które nie pozwala robić rzeczy, za które można by potem żywić do własnej osoby cieplejsze uczucia Razz

Ale egocentrykiem jestem wielkim, bo gadam o sobie wyłącznie i rzadko zdarza mi się zreflektować i zapytać kogoś, co u niego Smile

Ale to takie trochę błędne koło, bo im bardziej się na sobie skupiam, tym więcej rzeczy dostrzegam, za które lubić siebie nie mogę, a wtedy znowuż skupiam się na sobie, by coś z sobą w końcu zrobić konstruktywnego itd. :]

Harpoon

Hmmm....
Ja powiem tak... wg. mnie w ogóle myślenie o sobie jest oznaka albo głupoty albo zbyt dużą ilością wolnego czasu (albo obydwie te rzeczy). Chodzi mi tu o myśli typu "jestem /nie jestem taki a inny" itp. I to niezależnie od tego, czy mamy o sobie dobre, czy złe zdanie.
No bo tak na chłopski rozum... nie dość, że nigdy nic dobrego z tego nie wychodzi to jeszcze 90% naszego zdania o sobie jest błędne. Swoją drogą jak ma być inaczej, skoro pokrótce bierze się ono z tego jak chcielibyśmy o sobie myśleć. No cóż... człowiek nigdy nie nauczy się tak do końca obiektywnie o sobie myśleć i raczej nigdy się to nie zmieni. A po kiego mamy się kierować fałszywymi inforTak samo w drugą stronęmacjami?
Poza tym... myśląc o sobie analogicznie nie myślimy o nikim ani niczym innym, co już jest jakaś oznaką egoizmu.
Pozostaje jeszcze kwestia swoich słabych punktów. I tu owszem, warto zdawać sobie z nich sprawę. Tylko po co niepotrzebnie zawracać sobie nimi głowę? Żeby je poprawiać, czy zwalczać? No bo po to one są, nie? Cała sztuka polega jednak na tym, żeby to robić w odpowiedniej chwili, czyli wtedy, kiedy one na prawdę wychodzą na wierzch. A najczęściej jest tak, że ci wszyscy, co tak o swoich słabych stronach rozprawiają i niby je zwalczają, jak przychodzi co do czego to okazuje się, że nic się nie zmieniło. No, ale, używając prostego porównania... ktoś, kto chciałby, a nie umie gotować i siedzi tylko wmawiając sobie "musi mi się udać, musi mi się udać..." wejdzie w końcu do kuchni i za coś się zabierze, tak czy inaczej nic nie upichci Smile

Co do samego egoizmu... podszywanie pod to pojęcie właściwie wszystkiego, może z
czysto teoretycznego punktu widzenia jest prawdziwe, ale po 1e nie ma sensu a po 2gie może jedynie zaszkodzić. Zresztą o tym, jacy jesteśmy nie świadczy to, co myślimy, tylko co robimy. I patrząc na to z tej strony liczba egoistów na świecie znacznie maleje Smile

No bo co z tego, że pomagając komuś chcieliśmy zaspokoić swoje własne sumienie, albo nawet udowodnić sobie, że nie jest się skończonym dupkiem. Ważne, że komuś się pomogło. Tak samo w drugą stronę, czyli, używając starego przysłowia: "na dobrych intencjach zostało piekło zbudowane" Smile

Dalej... akceptacja własnych wad. Temu akurat jestem całkowicie przeciwny. Ludzki charakter nigdy nie stoi w miejscu, ciągle się w jakimś kierunku rozwija, a nie starając się być coraz lepszym analogicznie idziemy w drugą stronę.
Co do świadomego egoizmu, to, wybacz Atro, ale to jest najgorszy rodzaj egoizmu. Bo co innego jest być egoistą, mieć, że tak już się wypowiem, w dupie wszystko i wszystkich na tym poprzestając a co innego robić to nie tyle zdając sobie z tego sprawę co jeszcze być z tego dumnym. Jestem skłonny nazwać to nawet swojego rodzaju skrzywieniem moralnym.

Atra

Traquair

Tak najogólniej rzecz ujmując, to bym sie z Tobą, Harp, zgodziła, co oczywiście nie oznacza jeszcze, że się do wszystkiego stosuję Razz

Co do "wygadania", mimo wszystko nie sądzę, ale ja jestem skłonna przyjmować negatywne spojrzenie Smile

Vivien

Czy Wy czasem nie pomyliliście egiozmu z egotyzmem? Razz

Jak już napisałam, egoistą nie jestem. To, że akceptuję siebie taką, jaką jestem, to nie jest egoizm. To, że staram się "poprawiać" słabe punkty, to też nie jest złe. Bo trudno np. pogodzić się z faktem, że nie umiem ugotować zupy. Dwa razy się nie uda, a za trzecim wyjdzie super i wszystkim smakuje.
Bo to tak samo, jakby powiedzieć o mordercy: zabijanie to jego słaby punkt i niech z tym pociągiem do mordowania nic nie robi, bo tak ma być i już.

Co do myślenia o sobie. Nikt nie robi tego cały dzień. Jeżeli przez chwilę ktoś zastanowi się nad swoim zachowaniem (by np. stwierdzić, że poprzez to, co zrobiłam, ktoś cierpiał), to myslę, że to dobra cecha.

Wy wszystko uogólniacie.

Harpoon

1. Bardzo możliwe. Nie znam się zbytnio na pojęciach a jeśli egotyzm określa to, o czym pisałem to tym lepiej Smile

Chociaż byłbym wdzięczny, gdybyś mi wyjaśniła różnicę Smile

2. Trochę nie tak mnie zrozumiałaś. Chodziło mi raczej o różnicę pomiędzy myśleniem o swoich słabych stronach (i próby pozbycia się ich również przez samo myślenie) a właściwym ich zwalczaniem Smile

Przykład? Ta Twoja zupa. Jak napisałaś, próbujesz ją gotować poprawiając to,co Ci nie wyszło, to w końcu Ci się uda. Co innego nie poprawiasz się nic i tylko powtarzasz sobie, że musi Ci się w końcu udać. O tym właściwie byłą spora część mojego posta.
3. Tu znowu trochę nie źle zrozumiałaś (może ja źle napisałem?). W końcu specjalnie dodałem, że mam na myśli myślenie o sobie w stylu "ja jestem taki a inny...". Zastanawianie się nad tym, co się zrobiło to już zupełnie inna para kaloszyd i tu się z Tobą zgodzę Smile

Czyli jednak nie uogólniamy Smile

Vivien

Prostymi słowami: egoizm - samolubstwo, kierowanie się własnym dobrem i nieuwzględnianie potrzeb innych ludzi; egotyzm - przesadne zajmowanie sie sobą i swoimi przeżyciami (tutaj także kierowanie uwagi innych na siebie).

Harpoon

Dzięki.
Czyli wspomniałem tez o egotyzmie sporo Smile

narnijczyk

"myśląc o sobie analogicznie nie myślimy o nikim ani niczym innym, co już jest jakaś oznaką egoizmu. " - Taak...to nie jest egoizm :p

Atra, kochasz swoje wady? No, ja pierwszy raz w życiu taką postawę widzę...
Jak dla mnie z wadami należy walczyć, a nie się z nimi pogodzić (czy kochać).

Czy jestem egoistą? Niestety tak. I nie kocham tej mojej wady...

Dlaczego?

Ponieważ (tak myślę) jestem jedynakiem i nie nauczyłem się dzielić chociażby z bratem :/

A miłość do siebie samego?

Nie kocham siebie. Nie kocham siebie, ponieważ uważam to za drobną przesadę.
Oczywiście, chcę być sobą i nie zamieniłbym się "ciałem" z nikim innym.

Vivien