Atra w stanie czystym

Atra

nie umiem żadnej
rzeczy ludzkiej
nawet oddychania
ostre odłamki lodu
w moich żyłach
wyciągam je
po jednym
powoli
z zimnym bólem
i słodyczą na moim
niemym języku
zapomniałam mowy
a słońce wypala moja skórę
więc chowam się
w łaskawym cieniu
i żyje
po swojemu

Atra

Ekhm... Coś na kształt wiersza. Dziwacznego i schizofrenicznego. Za zgony ze śmiechu/strachy/szoku uprzejmie przepraszam.
Razz

Dla Rosye

jeden drugi trzeci
co robisz?
liczę barany…albo legwany
nie śpij
aa! słyszę głosy
to ja. pobawmy się
potłuczmy zabawki
i utopmy zegar w herbacie, denerwuje mnie tkanie
a potem pójdziemy w miasto
w piżamie?
głupiaś! założymy czarny płaszcz jak na pogrzeb
i fioletowe buty
i będziemy straszyć przechodniów
siekierą!
skąd weźmiemy siekierę?
nie wiem coś wymyślimy co dwie głowy to nie jedna
przecież jesteśmy jedną głową
to co?
chodźmy
a nad ranem ukradniemy tego wielkiego białego misia ze sklepu z zabawkami
wydłubiemy mu oczki i zrobimy z nich wisiorek
powiesimy go na balkonie
nie! na fontannie na rynku
niech będzie
i będziemy tańczyć pod nim
aż nas zamkną w jednym białym kaftaniku…

Atra

Miniaturka. Tia....
Z podziękowaniemy dla Rosye, mej wiernej Bety xD

"Akordeon"

Siedział na wysokim, barowym stołku z tanim papierosem w zębach i grał na akordeonie. Stołek był stary i zakurzony. Akordeon też, ale i tak lśnił.
Ja siedziałam z nogami na stole i kiwałam dłonią w rytm muzyki. Stół pachniał niczym trumna. Przede mną stał kieliszek. Melancholijna muzyka płynęła w moich żyłach.
Sala była zadymiona i mroczna. Widać było tylko kontury i plamy. Powietrze zdawało się drgać i było gęste, jak krew.
Mdłe światło czerwonej lampki zmieniało mnie w upiora. Wiem, widziałam się w wiszącym przy barze brudnym lustrze.
Ale On i tak na mnie patrzył, jego oczy były, jak żarzące się węgle.
Zdjęłam buty ze stołu, dolałam sobie wódki. Czułam na swoim ciele rozżarzone węgle. Wywoływały we mnie dreszcze. Czekałam.
Nad moją głową spał nietoperz, uczepiony drewnianej belki.
Przeciągłe, melancholijne jęki akordeonu były tak materialne, jak dotyk i zmieniały szpik kostny w ogień. Były zapowiedzią tego, że On podejdzie, kiedy skończyć grać. Że podejdzie pachnąc alkoholem, papierosami, jakąś korzenną woda kolońską i kurzem. I tym dziwnym, nieuchwytnym zapachem akordeonu. Podejdzie i dotknie mojej ręki. Kiedy wstanę pijana grunt zacznie usuwać się spod moich nóg, ale On chwyci mnie i na rękach zaniesie w inną rzeczywistość.
Czekałam na to, a czekanie samo w sobie było najważniejsze i rozkoszne. Otaczało mnie czerwonawe, gęste powietrze. Ogrzewał żar jego źrenic, płonących księżyców.
W moich żyłach płynęła melancholijna muzyka. Ta najważniejsza, akordeonowa muzyka. Jego.

Vivien

Ładne.

Takie inne i "atrowe".
Tylko dlaczego przed jak stawiasz przecinek? Trzy razy tak zrobiłaś.
Do tego tylko jedna literówka i brak tylko jednego przecinka.

A to coś wyżej... hmm... dziwne i chyba muszę jeszcze kilka razy przeczytać. Razz

Jadis

Bardzo mi się to dziełko podoba.
Zgadzam się z Viv jest inne i "atrowe".

Atra

przyjdź do mnie
nocką czarną
lub też białą.
jak krew lunatyka bladą
i niech twój szept niech na moich ustach zadrga
wykrzywionych śladem
lubieżnie niewinnego uśmiechu
ale nie
nie dotykaj
czekaj
zwoje mroku rozplotę
niech nas jak tren zwiewny otoczą
płomienie świec nieistniejących
będą się rodzić
powoli
między dotykiem a snem
na tej granicy za którą
już nie zapragniesz
powrotu

łola

I znów poetycki element ,,granica" ... świetne

Atra

To mój bunt i manifest inności...

zabijam się
uparcie
raz po raz
na znak buntu
płonie ostatnia brama
piekła
powtarzam nienawidzę
nienawidzę nienawidzę
coraz głośniej
tak bardzo pragnę
uderzyć
roztrzaskać twoją pewność siebie
nigdy więcej
nie podnoś ręki na
moją wolność
inność
krzyczę nienawidzę
i pęka pieczęć
mojego piekła
zabijam się
na znak buntu
i żyje nadal
na złość światu

E.

W nieco odmiennym stanie świadomości...

po drugiej stronie
znajdziesz to
przed czym
uciekasz

upadam
na białe oblicza
ziemi
a sto barw czerni
nieba
za mną
przekraczam granicę
nieświadomie
po drugiej stronie znajduję
lustro odbijające twarz
mojego obłędu
bladą jak kość ziemi
w którą wrastam
spłukiwał mnie deszcz
który piołunem był
zapragnęłam zapomnienia
lecz bałam się
wypić
śmierć
z białym
winem
i bałam się przeciąć
moja linię życia
ostrym
odłamkiem
lustra
nie znalazłam zapomnienia
wybawienia
wrastam w ziemię
kość ziemi
w pył się obraca
za którego powstałam

powoli
zapominam
znajdując
początek
mojej ucieczki

Wild Child

<oszołomiona>
Nie wiem, co mam na ten temat powiedzieć. Napiszę coś więcej, jak dojdę do siebie. Na razie jestem zachwycona i zszokowana...

Atra · Wysłany: Wto 20:17, 06 Mar 2007 Temat postu:

Ofelia

szalona
więdnąca
od środka
odurzona zapachem
kwiatów i krwi
marionetka w farsie
a może tragedii

nieważne

gdzie jesteś
mój książę
w bycie czy niebycie
poszukiwałam
zabłądziłam
gdy wody zamknęły się nade mną
zrozumiałam
byłam
od początku do końca
niekochana

nostress · Wysłany: Śro 10:03, 07 Mar 2007 Temat postu:

Ah oh, jestem pod wrażeniem. ^^ Takie to krótkie, a takie treściwe..
Ja chcę więcej wierszy, więcej! Wink

Nima · Wysłany: Śro 19:57, 07 Mar 2007 Temat postu:

Nostress, czy Ty przypadmiem nie uzalezniłaś się od wierszy Atry ? Smile

Bjart · Wysłany: Śro 20:30, 07 Mar 2007 Temat postu:

Oj Artuś, jak Ty fajnie piszesz (: Hihi i dedykacje dla Rosyenki ^^ A opisywałam nawet obraz "Ofelia" kiedyś na polskim xD
Masz świetne poczucie humoru:

kolorowa_ćma · Wysłany: Śro 20:36, 07 Mar 2007 Temat postu:

Nima · Wysłany: Śro 20:58, 07 Mar 2007 Temat postu:

Jak wcześniej? Przecież umieszcza tu wiersze nie od dziś.