Pewna historia..

Didi

Cześć, od paru dni przymierzam się do napisania pewnej historii związanej i osadzonej w Narni. Historia będzie opowiadała o chłopcu, który mieszka z babcią daleko od miasta. W dzieciństwie, na dobranoc Mama czytała mu książkę osadzona w magicznym świecie, w którym wszystko jest możliwe.
Pewnie się domyślacie już jakoś książkę mu czytała. Chłopak chciał ścigać marzenia, jednak uniemożliwiał mu to ojciec, wybierając za niego drogę. Pewnie się zastanawiacie czemu trafił do babci? A to było tak, pewnego dnia, jak każdego innego rodzice rano szykowali się do pracy, ubrali się i inne te rzeczy, wsiedli w samochód i pojechali. Mama z Tatą jak co rano mówili synowi, że wrócą i że go mocno kochają. Jednak tym razem nie wrócili, zginęli w wypadku wracając do domu po pracy, było to w zimę, wpadli w poślizg i uderzyli z dużą prędkością w drzewo. Po tej katastrofie, małego oddali w ręce babci. I wtedy zacznie się historią, która zmieni chłopca..

Traquair

Mam nadzieję, że to tylko wstęp odautorski, a nie początek opowiadania Smile

Aczkolwiek wolałabym poczytać o przeszłości bohatera (a w zasadzie o jego rodzicach) także w samym opowiadaniu. No i ciekawa jestem, w jaki sposób i dlaczego chłopak do Narnii trafi.

Ellenai

Czekam, czekam z niecierpliwością. A to był taki pewnie prolog.

Didi

bardziej zapowiedź=) tego co chce opisać=]

Ellenai

No to coś w rodzaju prologu. Naprawdę jestem ciekawa.

Didi

Zmieniłem historię i inaczej ją opowiedziałem, to jest moje pierwsze opowiadanie, więc proszę o wyrozumiałość Smile

Prolog

31 grudnia 1999 roku, na zegarku wybijają ostatnie godziny XX wieku.
Młody chłopak o imieniu Grzegorz, czeka na powrót rodziców, którzy
wyjechali na imprezę do jednego z miejskich klubów. Aby umilić sobie
czas, włącza telewizje i ogląda, jest sam.. Po upływie kilku godzin,
na dworze słychać odgłosy nowego roku, wstaje z fotela i podchodzi do
okna, patrzy na wybuchy fajerwerków na niebie pełnym gwiazd, wtedy to
nagle dzwoni dzwonek do drzwi, podchodzi, dla pewności patrzy przez
judasza i widzi wysokiego policjanta, otwiera mu drzwi:
Policjant mówi:
- jesteś Grzegorz, syn Wojciecha i Jolanty?
Grzegorz:
- tak, a co się stało?
Policjant:
- ubieraj się pojedziesz ze mną..
Po krótkiej chwili Grzesiek się ubrał i pojechał zaraz z policjantem
na posterunek. Siedzi w poczekali, popijając ciepłą herbatą, czeka..
Wychodzi kobieta, policjantka, siada obok niego i mówi:
- chciałabym ci coś powiedzieć..
Grzegorz:
- zupełnie nie wiem o co chodzi, zabraliście mnie na posterunek, a ja
przecież nic złego nie zrobiłem, czekałem na rodziców, którzy mieli
po północy wrócić do domu, jak pani nie wierzy proszę do nich zadzwonić!
Kobieta:
- nie chce Ci tego mówić, jest mi tak przykro, i wiem że od tej chwili
twoje życie, raptownie się zmieni.. Twoi rodzice wracali do domu, i około
godzinny 1 w nocy, wpadli w poślizg i uderzyli z wysoka prędkością w drzewo..
Grzegorz:
- gdzie Oni są?! Chce się z nimi zobaczyć..
Kobieta:
- niestety, ale obaj zginęli na miejscu..
Grzegorz:
- jak to.. przecież obiecali że wrócą.. nie wierze.. nie wierze..

(płacze, kobieta go obejmuje i siedzą razem)

Po kilkunastu minutach, Grzegorz mówi, że chciałby pobyć przez chwile sam,
wtedy wspomina o rodzicach i ich wspólnych chwilach spędzonych razem. Jednak
najbardziej tęskni i wspomina Mamę, która jak był mały czytała mu codziennie
na dobranoc książkę o magicznej krainie, w której wszystko jest możliwe.
Właśnie takiego pewnego wieczoru, spytał się mamy:
- Mamo, czy taka kraina istnieje?
Mama:
- istnieje, tylko że nie liczni ja widzieli..
Grzegorz:
- jak to.. przecież jest to nie możliwe..
Mama:
- możliwe, może za parę lat sam, będziesz mógł ja podziwiać..?
(Grzegorz w czasie wypowiedzi mamy, usypia)
Mama:
- dobranoc kochanie (całuje go w czoło, gasi lampkę i wychodzi z pokoju).

Wspomina tez, mile chwile spędzone z ojcem, jednak dużo ich nie było, Ojciec
był bardzo pochłonięty praca, nie bywał dużo w domu. Chciał zapewnić, jak
najlepszy start w życiu swojego syna, kierując sie swoimi marzeniami, a nie
syna. Od małego Grzegorz grał w piłkę, dobrze mu szło, chociaż nie chciał
być piłkarzem, kochał to co robił, jednakże kochał także pisanie wierszów,
chciał zostać poetą..

(Grzesiek przy głębszych wspomnieniach, zamykał oczy, aby wyobrazić sobie
chwile spędzone z rodziną, kochał oboje rodziców tak samo, i bardzo ich
mu brakowało. Zasnął..)

Rano, do pokoju poczekań, gdzie spał, wszedła starsza kobieta, która chciała
go obudzić:
Babcia:
- Grzesiu, wstawaj.. Grzesiu..
Grzesiek:
- eeee kto to, daj mi spać.. zostaw mnie..
Babcia:
- to ja babcia Danuta..
Grzegorz:
- (otwiera oczy) O babciu! Wiesz co sie stało? Co teraz ze mną będzie?
Babcia:
- nie martw sie, ubieraj się, zabieram Cie do siebie..
(Grzegorz wstał i wyszedli razem z babcią z posterunku, wsiedli do samochodu
i odjechali na wioskę do domu jego babci).

Traquair

Rozumiem, że skoro to pierwsze opowiadanie, to nie można oczekiwać zbyt dużo, ale mam parę uwag, które, mam nadzieję, pomogą Ci w przyszłości.

Po pierwsze i najważniejsze - piszesz opowiadanie, nie dramat! Wszystkie wstawki w nawiasach typu:

Didi

wiem wiem wiem, dzięki że skomentowałaś, następne będą napewno lepsze=)
Posiedzę więcej czasu i napisze coś sensownego.

Ellenai

Ja mam jeszcze jedną uwagę:takie wyrazy jak: "wierzę", "chwilę" pisze się przez "ę" na końcu, nie "e", podobnie jak "dziecię", "prosię", "szczenię", czy "książę". Co do reszty zgadzam się z Traq.

Cuthalion

A ja mam takie uwagi:
1. Dlaczego za każdym razem zapisujesz dialogi stawiając nad nimi imiona mówców? Według mnie tak powinno być w jakimś scenariuszu a nie w opowiadaniu.
2. XX wiek zaczął się nie w 2000 roku ale w 2001.
3. Z tego co przeczytałem w tej samej chwili kiedy rozpoczął się nowy rok (czyli o północy) policjant wziął chłopca na posterunek. Później okazuje się, że rodzice zginęli o pierwszej w nocy! Jak to możliwe , że wiedziano o tym już o północy?!!

Ponadto zgadzam się z przedmówcami.

Didi

Cuthalion żyjemy w XXI wieku:) A XX wiek skończył się w 2000 roku.

Wiem wiem, źle napisałem, następnym razem się postaram.

Traquair

Cuthalionie, nie zgodzę się z Twoją trzecią uwagą Smile

Cuthalion

No właśnie, a fajerwerki w Sylwestra puszcza się o północy, a nie parę godzin później... Po za tym Didi sam napisał najpierw, że wybijały ostatnie GODZINY, a więc po upływie kilku GODZIN nastąpił nowy rok... Ale może ja coś pomyliłem i rzeczywiście masz rację Traquairze...
A tak przy okazji nie pasuje mi wyrażenie "odgłosy nowego roku" ( tak jakby był on kimś kogo słychać, jeśli rozumiecie o co mi chodzi)... Można by było to zastąpić czymś innym albo to trochę zmienić...

Traquair

Czekaj, czekaj, Cuthalionie, nie spojrzałam na to z tej strony... No to w takim razie skłonna jestem się jednak zgodzić Razz

Jakby tam były "ostatnie minuty XX wieku", to wtedy wszystko byłoby jasne, Didi Smile

A jeśli chodzi o "odgłosy nowego roku", to w sumie jest coś takiego jak animizacja czy personifikacja, choć nie jestem pewna, czy akurat w tym przypadku było to świadome zastosowanie, więc może rzeczywiście lepiej by to jakoś inaczej opisać, choćby wymienić, że to był huk fajerwerków, radosne okrzyki ludzi składających sobie życzenia itd.

Cleopatera

fajna opowieśc Wink

Uzasadnienie i więcej niż trzy słowa, proszę.
T.