Samotna wieszczka

Traquair

No i mam romans, fakt Very Happy

Muszę przyznać, że masz talent do pisania ciekawych końcówek części, niemal wszystkie "ostatnie zdania" mi się podobały Smile

No to mamy tę część szczęśliwą w pełni, ale coś mi się widzi, że końcem ona jeszcze nie jest, więc... cóż tam będzie w następnych?

I bardzo spodobało mi się "Mamy ją!" w pierwszym wierszu. Od razu przed oczami panowie chirurdzy i te "żelazka", którymi pobudzają bodajże pracę serca Razz

Ellenai

No i masz rację, dopiero ta część to epilog.

Gdy Zefiryna doszła do sił, odbył się huczny ślub. Najstarsi ludzie nie pamiętali takiej uroczystości. Jak ślicznie wyglądali państwo młodzi: Zefiryna w białej, prostej sukni ozdobionej czerwonymi haftami u dołu spódnicy i na rękawach, przepasanej królewskim pasem z wielką owalną srebrną klamrą z wmontowanmym pośrodku turkusem i turkusowym stroiku we włosach i Leon w cudownym srebrno - niebieskim stroju.
Gdy oboje ukazali się na królewskim balkonie, wybuchły radosne okrzyki wiernego narodu. Młoda para królewska promieniała a obok nich stali Stefania i Wiliam zaszczyceni tytułem najbliższych przyjaciół królewskich i w stosownych paradnych szatach, bardzo podobnych zresztą: Stefania wybrała dla siebie powłóczystą, z fioletowego atłasu suknię i turban z jasnomalwowego jedwabiu, a na szyi lśnił jej srebrny naszyjnik ze skrzącym się podłużnym spiczastym kryształem, a Wiliam fioletowy strój o dworskim kroju i aksamitną jasnomalwową czapkę z piórem rajskiego ptaka na głowie.
Świeżo upieczeni małżonkowie zamieszkali w pałacu rodziców Leona, ale już wkrótce postanowili oboje przenieść się do wieży Zefiryny. Młoda królowa uznała, że tam właśnie ludzie będą szukać wieszczki. Leon zgodził się na to, ale zastrzegł, że gdy on zostanie królem, a ona królową, wszyscy dowiedzą się, że to królowa jest wieszczką i że należy jej szukać w pałacu.
- Nie chcę, aby wieża stała opuszczona i niszczała - nadąsała się Zefiryna. - Nie chcę, przecież to mój rodzinny dom!
Leon objął ją:
- Nie martw się, nie zostanie opuszczona - uśmiechnął się do niej. - Jestem pewien, że zaadaptuje ją jakaś nasza córka, która odziedziczy po tobie wieszcze skłonności.
- Tak będzie, na pewno - przyświadczyła Zefiryna, rozpogadzając się i kładąc rękę na brzuchu. - Ta dziedziczka jest już w drodze.
Kiedy pół roku później na świat przyszły bliźnięta, okazało się niebawem, że to mały ksiażę Adolf miał w przyszłości zostać wieszczem, a nie jego siostra, księżniczka Bernadetta.
- Wydawało mi się, że tylko dziewczęta mogą zostać wieszczkami - stwierdził zdumiony Leon, gdy mu to oznajmiono.
- Zwykle tak, ale od czasu do czasu rodzi się chłopiec, który ma wystarczajaco dużo siły, aby udźwignąć brzemię wróżbiarstwa - wyjaśnił Metody.
- No to teraz w naszym świecie ludzie będą się udawać po poradę do wieszcza, a nie wieszczki - uśmiechnęła sie Zefiryna, przytulając synka. - Nie martwcie się o niego, wszystkiego go nauczę.

No i to dopiero koniec.

Traquair

Ło ho ho, synka wieszcza mamy, no proszę Smile

I tu potwierdzenie jeszcze jednej cechy tego opowiadania: opisów strojów nigdy za wiele Razz

Ale te przynajmniej są dla mnie zrozumiałe i potrafię sobie mniej więcej wszystko wyobrazić. Tylko troszkę sypnęłaś literówkami w pierwszych akapitach.

I w ogóle to zazdroszczę umiejętności doprowadzania opowiadań do końca Smile